Of de teckel een nachtje bij ons kon blijven. Natuurlijk kan dat, want je zegt geen ‘nee’ als je favoriete én ideale schoonmoeder dat vraagt. Ik weet dat zij dit leest, maar dat heeft natuurlijk niets met mijn lofzang voor haar te maken. Maar goed, ik ben dan ook de ideale schoonzoon, heb ik begrepen in een droom.
Of was het dat stemmetje in mijn hoofd?
Hoe dan ook, wat ik niet realiseerde was dat een teckel ook uitgelaten moet worden. Kenners weten hoe ik over die hondenbaan denk. Ik heb te lang in de waan geleefd dat teckels gewoon knuffels op batterijen zijn. De teckel heeft overigens een naam, James, maar ook hij heeft recht op een privéleven. Ik noem het beestje uit respect daarom liever bij de naam. Teckel dus.
Ik besloot me uit pure vaderlands- en dierenliefde over mijn schroom heen te zetten. Maar wel incognito, want je weet nooit of je een bekende tegenkomt. Ja, ook ik heb recht op in ieder geval nog een klein beetje waardigheid als ik met twee keffertjes en evenzoveel hondenriemen in de knoop door een drassig bos loop.
Dus zo liep ik op vrijdagochtend door het bos met twee honden – nou ja, hondjes. Mensen kunnen me getuige het formaat van de twee schijterige, schijtende beestjes in ieder geval geen compensatiedrang verwijten. Alhoewel ik er wel twee heb – telt dat ook? Het is in ieder geval erg inclusief.
Ik koos zo veel mogelijk voor de overwoekerde bospaadjes, schichtig om mij heen kijken in een poging elke schijn van menselijke aanwezigheid te vermijden. En liep ik dan toch een andere strijder (zo noemen wij hondenbezitters elkaar) tegen mijn gecamoufleerde lijf? Dan keek ik heel stoer met naast mij een wordt op pootjes met zijn staart tussen zijn poten. Stoer is een rekbaar begrip.
Daarbij wist ik niet hoe snel ik ieder geval moest benadrukken dat de teckel van mijn schoonmoeder was. Je zag ze kijken: “arme man, die zal wel flink onder de plak zitten bij z’n schoonfamilie, dat ‘ie het schoothondje moet uitlaten. Wat zou hij haar misdaan hebben?”
Nou, niks dus, ik deed dit puur uit dankbaarheid voor alle keren dat zij onze Jack Russell Terriër (dat klinkt gevaarlijker dan het is – hij past gewoon in een fietsmandje) heeft uitgelaten en op de kinderen heeft gepast (díe zijn pas gevaarlijk!).
De rest van de middag thuis had ik het te doen (nee, te stellen) met een piepende teckel die uit territoriumdrift de stoelpoten van zijn urine voorzag en de kat een hardverzakking bezorgde.
Die avond heb ik heerlijk gegeten. Een broodje hotdog.
