De Zondagsman ging op een zekere vrijdagavond onzeker de stad in om eens ouderwets te gaan ‘stappen’. Alhoewel, ‘ouderwets’… De plottwist? Hij ging alleen. Seulement. Einzelgänger. Solo. Only. Alleen reizend in verre vakantieoorden op een terras neerstrijken en ongegeneerd mensen kijken is geen probleem, maar ‘op vakantie in eigen stad’ voelt dat toch anders.
Laat ik het zo zeggen, ik voelde me nogal bekeken. Die ongewenste aandacht schijnt toch ‘een maatschappelijk thema’ te zijn tegenwoordig. Voor je het weet word je gecanceld en veroordeeld. En toen zat ik dus nog thuis op de bank. Begrijp me niet verkeerd, ik overschat mezelf echt niet. Ik trek geen volle zalen, heb de lach niet aan mijn kont hangen en de vrouwen evenmin. Dat bekeken worden is dus eerder ‘bekijk het maar’.
Toch heb ik alleen op het terras het gevoel dat ik nogal de aandacht trek en bekeken word. Sterker nog, dat gevoel bekruipt mij al als ik alleen nog maar langs een terras loop, op zoek naar een vrije tafel voor één persoon. Je ziet de mensen denken en oordelen. Ja, ik sta graag op een podium en vind aandacht geen probleem, zolang het niet over mij gaat. En precies dat laatste is hier wél het geval.
Waarom iedereen dan naar mij kijkt? Het zijn niet mijn wilde haren, want die zijn al even geleden ingeruild voor grijze. Ook mijn matig ontwikkelde kledingstijl (ik noem hem ‘verwassen’) zal niet de reden van de stiekem starende stappers zijn, en mijn zwoele, uitdagende blik achter -4 varifocus evenmin. Die blik was vooral op zoek naar de dichtstbijzijnde nooduitgang, om met stille trom via de achterdeur te kunnen vertrekken. Zonder nóg meer aandacht te trekken.
En zo zag ik om me heen de mensen het terras op stappen om te gaan stappen. Nou ja, zitten vooral, maar dat heet dan gek genoeg ook ‘stappen’. In een poging ook op het terras te eindigen deed ik een stapje naar voren, maar ook snel weer een stapje terug. Uit angst voor ongewenste aandacht werd mijn figuurlijke stappen letterlijk stappen. 20.000 stappen om precies te zijn. Zo vliegen mij de calorieën eraf náást het terras in plaats van erbij óp het terras. Dat is toch mooi meegenomen in het kader van ‘project platte buik‘.
Ik maakte me vooral druk om mijn eigen stappen. Haal ik de 20.000? Ik kan je vertellen dat het gelukt is om 23.58 uur. Zo kon ik gerust gaan slapen, terwijl het échte stappen voor de rest van de stad nog moest beginnen.
