Zwemles

Sinds kort zit De Dochter op zwemles. Dat betekent dus elke week een uur lang wachten in een bloedhete ruimte en vanachter glas kijken hoe kinderen zich ontwikkelen van bijna verzuipen naar waterratten met waterwratten.

Niet onbelangrijk in een land met overal water. Maar verder blijf ik liever met beide benen op de grond in plaats van watertrappelend terwijl de bodem van het zwembad steeds dichterbij komt. Ik heb weliswaar mijn A- en B-diploma, maar zwem ik waarschijnlijk zoals een Italiaan rijdt: achterlijk en ongecontroleerd. En zij hebben naar het schijnt ook een rijdiploma – vast via de maffia of een corrupte ambtenaar.

Zwembaden, ik heb er weinig mee. De lucht is g(l)oor, je glijdt uit over gladde tegels, het geluid van gillende kinderen galmt door de dramatische akoestiek, de douches zijn lauw of werken niet, je zwemt in andermans pis en de randen in de glijbaan leveren steevast wonden of kapotte zwembroeken op. En vergeet niet: je huid verrimpelt.

Nee, ik zwem het liefst zo min mogelijk. Maar terug naar de zwemles.

In het uur dat weer een uur doelloos uur van leven voorbij gaat, kun je praten met andere ouders die net als jij met van die belachelijke plastic zakjes over hun schoenen lopen. Of mensenschuw als ik ben voor onbekenden nadenken over je toekomst, bijvoorbeeld met een carrière als zwemleraar.

Ik kan er met mijn zwembroek, zwembandjes en hoofd niet bij. Wat mankeert je dan om bijna dagelijks een paar uur lang tussen wild krijsende, watertrappelende kinderen, omgeven door opdringerige ouders die hun kind zo snel mogelijk willen laten afzwemmen. En je mag niet eens onbeperkt van de glijbaan of in het golfslagbad!

Zouden de chloordampen naar hun hoofd gestegen zijn? Hun hoofd te hard gestoten in de wildwaterbaan?

Zweminstructeur, goed dat ze er zijn, maar de zondagsman vindt het maar een vak apart. Of apart vak.