Ik zit met een dilemma. Ik ben fan van natuur, zonnepanelen, vegan eten en plastic soep. Die laatste dan wel in een zak bij de AH, niet in de zee. Ik schrijf er niet voor niets over.
Maar nu zit ik dus met een dilemma en staan mijn overtuiging en ruggengraat op het spel: ik wil de bossen volledig vernietigen, volbetoneren en platasfalteren.
Hoe het zo ver heeft kunnen komen? Door een lunchwandeling met de hond in het bos.
De details zal ik je besparen, want die zijn er eigenlijk ook niet. De situatie was namelijk vrij overzichtelijk: ik liep vergezeld door een hond en boterham door het bos, stapte in een kuil en verzwikte mijn enkel.
Nu komt een verzwikte enkel nooit goed uit, maar zeker niet als je net op de verste plek in het bos bent. Dat werd dus met mijn enkeltje een enkeltje terug sjokken naar mijn fiets: 3 kilometer mank met een zienderogen groeiende poot.
Nu kan ik de schuld geven aan de stok van de hond die ik weg wilde gooien, waardoor ik geen ook had voor de grond onder mij. Ik kan toegeven dat ik naar mijn telefoon keek in plaats van naar de omgeving. Dat ik het beleg op mijn boterham inspecteerde en de ondergrond vergat. Of ik zeg dat ik meer oog had voor de eekhoorntjes in de bomen die ontwaakten uit hun winterslaap dan voor het pad voor mij.
Maar dan zou ik mezelf de schuld geven van mijn dikke enkel. Eigen schuld, dikke bult, maar dan letterlijk. En dat doe ik niet. Nee, ik geef liever de omgeving de schuld, in dit geval een onverhard bospad met gaten.
Ik hink nu dus niet alleen op mijn dikke enkel, maar ook op twee gedachten. Ik houd van natuur, maar ook van enkels zonder pijn, zwellingen en blauwe plekken.
Waarom hoor je politici dáár niet over?!
Daarom wil ik een petitie starten om alle bossen te vernietigen, volbetoneren en platasfalteren. Te beginnen met de Tilburgse Oude Warande. Maar voordat ik die petitie start, pols ik enkel even de stemming in mijn omgeving.
Dus zegt u het maar: onverharde bospaden met kuilen en verzwikte enkels, of een enkeltje strak asfalt?