De Vriendin en ik gingen een weekendje naar de Veluwe. Zij paardrijden, ik niet. Ik vind van die kleine Shetlandpony’s best geinig, maar daar mag ik dan weer niet op rijden. Die grote paarden vind ik dan weer vrij intimiderend en hoog, en ik blijf liever met beide benen op de grond.
Lopen in de natuur vinden we gelukkig allebei fijn, en ook dat kan op de Veluwe heb ik mij als stadsmens laten vertellen. Wandelroutes zat, mét kans om loslopend wild te spotten. Alhoewel, loslopend, het is wel Nederland, dus er staat netjes een hek omheen.
In Otterlo liepen ze zelf te pochen met een Big Five, of Six of Seven zelfs: Schotse hooglander (klinkt ook lekker inheems), het edelhert, het wild zwijn, de ree, de vos en zelfs de das en moeflon. Ja, en je kunt er zelfs een Big Eight van maken met de terugkeer van de wolf. Ik citeer: “De kans is groot dat u een of meerdere van deze prachtige dieren spot.”
Ik verdenk dat boswachters ervan het wildleven te verzinnen. Niks geen reeën, zwijnen, wolven en olifanten op de Veluwe. Behalve als je weg de boswachter mee op safari gaat. Dan mogen de stagiaires 150 meter verder in een dierenpak gaan staan, zodat de toeristen wildleven (denken te) spotten.
Maar laat ik niet te cynisch zijn. Ik stond dus volledig open voor het wildleven in eigen land. En zo liep ik met gespitste oren kilometers lang in de verte te turen op zoek naar dit levensgevaarlijk wild. Elke beweging in het hoge gras, op de hei of in de lucht (je weet nooit waar de moeflon vandaan komt) werd gespot. Geen kijkschermen of uitkijkpunt is mij ontgaan, maar de dieren wel.
De zondagochtend dat wij wildleven gingen spotten, hadden de stagiaires waarschijnlijk vrij. Het enige wildleven dat we uiteindelijk gespot hebben, is een paard op de manege en een hond aan een riem.
Tsjah, wildleven in Nederland.
